Waarom wij meer geduld hebben met onze bankiers dan met onze medewerkers …

KPI’S EN SLA’S ZIJN BELANGRIJKER DAN MENSEN …

Onze werkvloer is kil en koud geworden. KPI’s heersen over emoties. SLA’s primeren over gevoelens. Strategie duldt niet langer improvisatie. Cash is onze minnares, het budget het huwelijkscontract. En onze medewerkers zijn de sleutelkinderen…

We beweren zacht te zijn voor mensen en hard voor cijfers. De werkelijkheid is echter omgekeerd. Cijfers veroorloven zich immers alles. En geld doet dit zeker! Maar mensen daarentegen … Als de beurs 5% zakt op één dag, zuchten wij even en maken we onszelf wijs dat beleggen nu éénmaal alleen rendeert op lange termijn. Bovendien wordt door een baisse een sell-market plots een buy-market. Minder presteren is immers de voorbode van beter presteren. Maar als onze medewerkers in een dipje zitten, fouten maken, zich enkele dagen (of weken) niet goed in hun vel voelen … nemen wij vrij snel actie. Wij roepen hen op de tatami, geven een negatieve performance review, stellen een veto tegen die langverwachte en beloofde promotie … Of erger zelfs: wij nemen afscheid van hen.

AANDELEN VERSUS MEDEWERKERS

Maar wat doen we met dat onderpresterende aandeel, die slechte belegging, dat fonds dat zo veelbelovend was? Wij houden het aan in de hoop dat het zich herstelt. Wij bellen wel even onze bankier, maar die maant ons steevast aan geduld te oefenen. En we geloven hem. We zetten hem niet aan de deur (hoewel wij dit soms beter zouden doen), maar kopen zelfs bij … Nu is het immers het goede moment om bij te investeren in dat zakkende aandeel of dat verlieslatende fonds.

Maar waarom zijn wij niet even geduldig met onze medewerkers? Omdat à la baisse voor een manager een totaal andere betekenis heeft dan voor een belegger. Wij gaan immers nooit short met talent. En toch hebben wij ook op onze werkvloer bulls & bears: veelbelovende medewerkers die ondermaats presteren en weinig belovende medewerkers die bovenmaats presteren. Van een aandeel verwachten wij dat het zakt omdat wij het dan goedkoop kunnen aankopen, want stijgen zal het sowieso (zeggen onze bankiers). Van mensen verwachten wij dat het talent alleen maar stijgt. Rechtlijnig en lineair. Dag na dag, maand na maand, jaar na jaar … Stagneren mag het nooit, laat staan in waarde verminderen.

Misschien moeten wij onze bankiers wat harder aanpakken en wat zachter zijn voor onze medewerkers. KBC maakte vorig jaar 2,5 miljard winst, ING verdiende 4,7 miljard en zelfs Belfius boekte 649 miljoen euro winst in 2018. En dit in een moeilijke markt waar je als kleine belegger tevreden mag zijn als je je initiële inzet na jaren zonder rendement terug krijgt. Wij tolereren hebzucht, onkunde en platte commercie van onze bankiers. Wij luisteren naar hun verhaaltjes over de macro-economie, de Brexit, Trump en de Europese Bank. En we slikken alles. Onze matras is immers niet langer een alternatief. Maar onze medewerkers pakken wij dan wel hard aan …

WAARDE CREËREN VERSUS WAARDE VERNIETIGEN

Aandeelhouders vernietigen echte waarde in organisaties. De woeste drift om ‘altijd meer’ staat steeds vaker ‘altijd beter’ in de weg. Korte termijn dwarsboomt lange termijn. Aandeelhouders willen direct rendement waardoor investeren in mensen iets van de 20ste eeuw lijkt. Maar als wij morgen onze medewerkers op de zelfde manier evalueren als onze beleggingsportefeuille, is de kans reëel dat onze werkvloer opnieuw wat warmer wordt. Want geduld is de beste remedie voor de ontieglijk vele burnouts en depressies. Laat mensen eens wat minder lineair presteren. Meer zelfs, steun hen en toon begrip (net als je in een bear-markt bijkoopt). Het zal op korte termijn misschien wat pijn doen, maar op lange termijn zal je alleen maar winnen. En hier moet ik (met tegenzin, ik geef het toe) de bankiers gelijk geven …

Dirk Spillebeen – Programma Directeur – IFBD

Programma’s die uw medewerker in de kijker zetten:

• De Chief Happiness Officer
• Van perfectionist naar optimalist
• De anti burn-out workshop
• Managing People